ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

 

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΤΗΝ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ

ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ,

ΑΣΠΑΣΙΑΣ Γ. ΜΑΝΤΑΛΟΥ,

ΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ Ι. Μ. ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΚΑΙ

ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ «ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ» ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ,

ΠΑΝΟΣ. κ. ΑΓΑΠΙΟΥ ΔΡΙΤΣΑ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ.

 

 

 

«Πολ­λαὶ θυ­γα­τέ­ρες ἐ­κτή­σαν­το πλοῦ­τον,

πολ­λαὶ ἐ­ποί­η­σαν δύ­να­μιν˙ σὺ δὲ

ὑ­πέρ­κει­σαι καὶ ὑ­πε­ρῆ­ρας πά­σας˙

ἀ­νέ­στη­σεν τὰ τέ­κνα αὐ­τῆς.

Ἰ­σχὺν καὶ εὐ­πρέ­πει­αν ἐ­νε­δύ­σα­το

καὶ ηὐ­φράν­θη ἐν ἡ­μέ­ραις ἐ­σχά­ταις»

(Πα­ροιμ. λα’, 25-29).

 

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυριέ μοι Κύριε Ἱερώνυμε,

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι καὶ Θε­ο­φι­λέ­στα­τοι Ἱ­ε­ράρ­χαι, ὅ­σοι συ­νελ­θόν­τες σή­με­ρον εὐ­λο­γεῖ­τε τὴν μνή­μην τῆς προ­κει­μέ­νης μη­τρὸς Ἐ­πι­σκό­που,

Σε­βα­σμιώ­τα­τε πά­τερ καὶ δέ­σπο­τα, ὁ ὁ­ποῖ­ος μα­ζὶ μὲ τοὺς ἀ­δελ­φούς Σας φέ­ρε­τε εἰς τὴν καρ­διὰ Σας εὐ­σε­βῆ καὶ φι­λό­στορ­γον θλῖψι καὶ προ­ε­ξάρ­χε­τε τῆς λυ­πη­ρᾶς αὐ­τῆς συ­νά­ξε­ως,

     Ἀ­γα­πη­τοὶ Συμ­πρε­σβύ­τε­ροι,

     Χρι­στοῦ Δι­α­κο­νί­α,

     Ὁ­σι­ώ­τα­τοι Μο­να­χοί, Ὁ­σι­ώ­τα­ται Μο­να­χαί,

     Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,

     Εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νοί,

     οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­τὰ κα­θῆ­κον ἱ­ε­ρὸν συ­να­χθή­κα­με σή­με­ρον δι­ὰ νὰ ἀ­πο­δώ­σω­μεν τὸν τε­λευ­ταῖ­ον ἀ­σπα­σμὸν εἰς τὴν ἀφ᾿ ἡ­μῶν με­τα­στᾶσαν καὶ νὰ δε­η­θῶ­μεν πρὸς Κύ­ρι­ον ὑ­πὲρ κα­τα­τά­ξε­ως τῆς μα­κα­ρί­ας ψυ­χῆς αὐ­τῆς ἐν ταῖς σκη­ναῖς τῶν δι­καί­ων, οἱ προ­α­να­φερ­θέν­τες λό­γοι τοῦ σο­φοῦ Σο­λο­μῶν­τος εἶ­ναι οἱ ἀ­δά­μαν­τες, δι­ὰ τῶν ὁ­ποί­ων δι­α­κο­σμή­θη­κε ὁ στέ­φα­νος τῆς τι­μῆς, τὸ δί­και­ον ἔ­πα­θλον τοῦ ἀ­θο­ρύ­βου βί­ου τῆς προ­κει­μέ­νης νε­κρᾶς, τῆς σε­βα­στῆς μη­τρὸς τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας κ. Δι­ο­νυ­σί­ου, Ἀ­σπα­σί­ας Γε­ωρ­γί­ου Μαν­τά­λου.

Θα­νοῦ­σα αὕ­τη τὸν ἀ­νώ­δυ­νον καὶ εἰ­ρη­νι­κὸν καὶ ἀ­νε­παί­σχυν­τον θά­να­τον, πλη­ρώ­σα­σα χρό­νους μα­κρούς, ἐ­ξέ­λι­πεν ἐκ μέ­σου ἡ­μῶν ἡ χθὲς ἀ­κό­μη ἐν ψυ­χι­κῇ εὐ­φρο­σύ­νῃ δι­α­τε­λοῦ­σα ἐκ τοῦ συ­ναι­σθή­μα­τος τῆς νί­κης τῶν πολ­λῶν ἀρ­χι­κῶν μό­χθων της ὑ­πὲρ τῆς ἠ­θι­κῆς καὶ πρω­τί­στως  Χρι­στια­νι­κῆς δι­α­μορ­φώ­σε­ως τοῦ οἴ­κου της.

Πρό­σφυξ ἐκ νη­πι­α­κῆς ἡ­λι­κί­ας ἀ­πὸ τὰ ἁ­γι­α­σμέ­να χώ­μα­τα τῆς Ἰ­ω­νί­ας, στε­ρου­μέ­νη Πα­τρί­δος, πε­ρι­ου­σί­ας καὶ ὅ­λων ὅ­σων «πί­σω» ἔ­μει­ναν, ἔ­ζη­σεν εἰς τὰς Οἰ­νούσ­σας, τὰ Μέ­γα­ρα, εἰς τὸ Κέν­τρον τῆς Πρω­τευ­ού­σης, εἰς Νέ­ον Ψυ­χι­κὸν καὶ τέ­λος εἰς τὴν ἱ­στο­ρι­κὴν Κό­ριν­θον, ἐ­νε­φο­ρεῖ­το ὅ­μως ὑ­πὸ εὐ­γε­νοῦς φρο­νή­μα­τος καὶ παν­σθε­νοῦς ἐν­θου­σι­α­σμοῦ καὶ ἀ­πο­φά­σε­ως πρὸς τὴν πρό­ο­δον. Δι­ὰ τοῦ­το ὁ οἶ­κος της, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­θε­με­λι­οῦ­το ἐ­πὶ τοῦ Θε­οῦ, ἦ­ταν ἀ­λη­θὴς οἶ­κος χα­ρᾶς, εὐ­δαι­μο­νί­ας, τι­μῆς καὶ προ­ό­δου. Ἡ θα­νοῦ­σα δέ­σποι­να ἦ­ταν τὸ στε­ρρὸν στή­ριγ­μα τοῦ οἴ­κου της. Ὁ­ποί­α ἀ­νε­κτί­μη­τος εὐ­τυ­χί­α! Πῶς δι­α­φεύ­γει ἀ­πὸ τὰ χεί­λη μας ἡ ῥῆ­σις: «Σώ­φρο­νες γυ­ναῖ­κες ᾠ­κο­δό­μη­σαν οἴ­κους». Ἡ προ­κει­μέ­νη νε­κρὰ ὑ­πῆρ­ξεν σύ­ζυ­γος τοῦ Γε­ωρ­γί­ου Μαν­τά­λου «ἐ­πὶ τῇ ὁ­ποί­ᾳ θαρ­σεῖ ἡ καρ­δί­α τοῦ ἀν­δρὸς αὐ­τῆς˙ αὕ­τη ἐ­νερ­γεῖ τῷ ἀν­δρὶ ἀ­γα­θὸν καὶ πάν­τα τὸν βί­ον κα­λόν». Καὶ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τῶν κα­λῶν μό­χθων ζη­λευ­τοῦ πα­τρὸς καὶ ἀ­λη­θοῦς μη­τρὸς ἦ­ταν ἡ εὔ­πλοι­α τοῦ οἴ­κου καὶ τοῦ ἔρ­γου τῆς προ­ό­δου. Ἔ­φε­ρον εἰς τὸν κό­σμον τρί­α (3) ἄρ­ρε­να τέ­κνα, τὸν Νι­κό­λα­ον, τὸν Βα­σί­λει­ον/Θε­ο­λό­γον, οἱ ὁ­ποῖ­οι προ­ώ­δευ­σαν εἰς τὴν ζω­ή των, δη­μι­ουρ­γή­σαν­τες τὰς ἰ­δι­κάς των οἰ­κο­γε­νεί­ας, καὶ τὸν Δη­μή­τρι­ον, ὁ ὁ­ποῖ­ος προ­έ­κο­πτεν ἐν τοῖς ἐγ­κυ­κλί­οις καὶ πα­νε­πι­στη­μι­α­καῖς σπου­δαῖς.

Καὶ εἰς τὸ Μο­να­στή­ρι­ον με­τα­βὰς καὶ δι᾿ αὐ­τοῦ τοῦ τρό­που εἰς τὰ ἔν­δο­θεν τῆς Ἁ­γι­ω­τά­της ἡ­μῶν Ἐκ­κλη­σί­ας εἰ­σελ­θών καὶ πρα­κτι­κῶς εὐ­ρύ­τε­ρον σπου­δά­σας τὰ τῆς εὐ­σε­βοῦς ἡ­μῶν Πί­στε­ως δι­έ­πρε­πεν  «ἐν ἔρ­γοις κα­λοῖς καὶ λό­γοις ἀ­γα­θοῖς», ὥ­στε εἰς τὸ ἀ­νώ­τα­τον ἀ­ξί­ω­μα τῆς Ἀρ­χι­ε­ρω­σύ­νης ἀ­νῆλ­θεν, τι­μώ­με­νος δι­καί­ως οὐ­χὶ μό­νον δι­ὰ τὸν  «νη­ΐ­την βί­ον» του ἀλ­λὰ καὶ δι­ὰ τὴν εὔ­μου­σον καὶ σο­φὴν δι­δα­σκα­λί­αν του, εὐ­μοι­ρή­σαν­τες ἵ­να τύ­χω­μεν ἡ­μεῖς τῆς πε­ρι­ποι­ή­σε­ως τοι­ού­του «κα­λοῦ κἀγα­θοῦ» Πνευ­μα­τι­κοῦ Πα­τρὸς καὶ Μη­τρο­πο­λί­του. Ὅ­θεν εὐ­γνω­μό­νως καὶ Αὐ­τὸν καὶ τὴν ἀ­οί­δι­μον εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν!

Ἀ­λη­θῶς, τοι­αῦ­ται μη­τέ­ρες, ὡς ἡ προ­κει­μέ­νη νε­κρά, ἡ μή­τηρ τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του Ποι­με­νάρ­χου μας, ἐ­χάλ­κευ­σαν καὶ ἐ­σφυ­ρη­λά­τι­σαν ἀ­κα­τά­βλη­τον φρό­νη­μα πρὸ τῶν μό­χθων καὶ πό­νων ὑ­πὲρ τῆς τι­μῆς, τῆς δό­ξης, τῆς ἀ­ρε­τῆς καὶ γε­νι­κώ­τε­ρον τοῦ Χρι­στια­νι­κοῦ ἤ­θους, ἐ­νέ­βα­λον πε­ρι­φρό­νη­σιν πρὸς τὸν θά­να­τον δι­ὰ τῆς πί­στε­ως εἰς τὴν Ἀ­νά­στα­σιν τοῦ Κυ­ρί­ου καί ­διά τῆς ἐλ­πί­δος εἰς τὴν ἀ­νά­στα­σιν τὴν ἰ­δι­κήν μας, μορ­φώ­σα­σαι νέ­ους ὑ­γι­εῖς καὶ εὐ­ρώ­στους πνευ­μα­τι­κῶς.

Ἡ γυ­ναῖ­κα αὐ­τὴ δὲν ἔ­τυ­χεν ἰ­δι­αι­τέ­ρας παι­δεί­ας καὶ μορ­φώ­σε­ως, δι­ὰ τῆς στα­θε­ρᾶς ὅ­μως πί­στε­ώς της καὶ ἀ­ρε­τῆς ἐ­δί­δα­ξεν καὶ δι­ὰ τοῦ Χρι­στια­νι­κοῦ της ἀ­γῶ­νος, ἐν τῷ μα­κρῷ δρό­μῳ τοῦ βί­ου της, ἀ­νέ­δει­ξεν τὸν οἶ­κον της κοι­νω­φε­λῆ καὶ κατ᾿ ἀ­ρε­τὴν καὶ κα­τὰ σο­φί­αν. Τού­του «μάρ­τυ­ρες ἡ­μεῖς ἐ­σμέν», οἱ κα­θη­με­ρι­νῶς ἀ­πο­λαμ­βά­νον­τες τῆς πεπνυ­μένη­ς δι­δα­χῆς, τῆς ἀ­φει­δω­λεύ­του στορ­γῆς καὶ τῆς θυ­σι­α­στι­κῆς ἀ­γά­πης τοῦ υἱ­οῦ της Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Κο­ρίν­θου κ. Δι­ο­νυ­σί­ου. Δι­καί­ως, λοι­πόν, τὴν στιγ­μὴν αὐ­τὴν σε­λα­γί­ζει πρὸ τῶν ὀ­φθαλ­μῶν τῶν τέ­κνων της καὶ τῶν ἐγ­γό­νων της ὁ ὅ­λος βί­ος της ὡς τρο­χιὰ λαμ­προῦ ἀ­στέ­ρος, δι­ό καὶ πεν­θεῖ­τε, Ἐ­σεῖς Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε καὶ οἱ συγ­γε­νεῖς Σας, «ὅ­σον ἔ­πρε­πε», ὡς λέ­γῃ ὁ Ὅ­σι­ος Θε­ό­δω­ρος ὁ Στου­δί­της. «Στέ­να­ξε», προ­τρέ­πει ὁ αὐ­τὸς πα­τὴρ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, «καὶ κλά­ψε ἀ­θο­ρύ­βως δει­κνύ­ον­τας τοιου­το­τρό­πως τὴν ἀ­γά­πην σου πρὸς τὴν μάν­να, κά­μνον­τας δέ καὶ κά­ποια ἐ­πι­κή­δει­α κα­θή­κον­τα. Με­τὰ ὅ­μως ἀ­πὸ αὐ­τὸ τὸ συγ­κρα­τη­μέ­νον πέν­θος, ἔ­λα εἰς τὸν ἑαυ­τόν σου καὶ σκέ­ψου μὲ ἀ­νω­τέ­ραν θε­ώ­ρη­σιν τὰ γή­ϊ­να πράγ­μα­τα».

Εὐ­σε­βὴς καὶ φι­λό­στορ­γος ἡ θλῖ­ψις Σας δι­ὰ τὴν ἀ­εί­μνη­στον μη­τέ­ρα Σας. Ὅ­μως ἄς ἐν­θυ­μη­θῶ­μεν τὸν Προ­φή­την δι­δά­σκον­τα: «Τέ­κνον μου, χῦ­σε δά­κρυ­α δι­ὰ νε­κρόν…, καὶ πέν­θη­σε κα­τὰ τὴν ἀ­ξί­αν αὐ­τοῦ ἐ­πὶ μί­αν ἡ­μέ­ραν καὶ δύ­ο, πρὸς ἀ­πο­φυ­γὴν πά­σης κα­τη­γο­ρί­ας καὶ δι­α­βο­λῆς… καὶ ἔ­πει­τα πα­ρη­γο­ρή­σου δι­ὰ τὴν λύ­πην σου… Ἀ­πο­μά­κρυ­νον τὴν ὑ­περ­βο­λι­κὴν λύ­πην, δι­ό­τι δὲν ὑ­πάρ­χει ἐ­πά­νο­δος τοῦ νε­κροῦ. Ἔ­φυ­γεν οὗ­τος ὁ­ρι­στι­κῶς. Δι­ὰ τῆς λύ­πης σου, λοι­πόν, καὶ αὐ­τὸν δὲν θὰ ὠ­φε­λή­σῃς καὶ τὸν ἑ­αυ­τόν σου θὰ βλά­ψῃς… δι­ό­τι ἀ­πὸ τὴν ἄ­με­τρον καὶ ἀ­συγ­κρά­τη­τον λύ­πην ἐ­πέρ­χε­ται ὡς συ­νέ­πει­α ὁ θά­να­τος…» (Σει­ρχ. λη’, 16-21).

Ἀλ­λὰ καὶ τὸν Ἀ­πό­στο­λόν μας, Παῦ­λον τὸν Χρι­στο­κή­ρυ­κα, ἄς μνη­μω­νεύ­σω­μεν δι­ὰ τῆς συ­σχε­τί­σε­ως: Ἡ  Ἁ­γι­ω­τά­τη ἡ­μῶν Ἐκ­κλη­σί­α ἔ­χει προ­σευ­χάς, αἱ ὁ­ποῖ­αι συ­νο­δεύ­ουν τὴν ψυ­χὴν τοῦ κε­κοι­μη­μέ­νου καὶ προ­σφέ­ρον­ται ἐ­νώ­πι­ον τοῦ Θε­οῦ ὡς μαρ­τυ­ρί­α ἀ­γά­πης. Δι­ό­τι αἱ προ­σευ­χαὶ δι­ὰ τὸ πρό­σω­πον τοῦ με­τα­στάν­τος, ση­μαί­νουν ἀ­κρι­βῶς τοῦ­το: μί­α μαρ­τυ­ρί­αν ἐ­νώ­πι­ον του Θε­οῦ ὅ­τι τὸ πρό­σω­πον αὐ­τὸ δὲν ἔ­ζη­σεν μα­ταί­ως ἐ­πὶ τῆς γῆς. Ὁ­σον­δή­πο­τε ἁ­μαρ­τω­λὸς καὶ ἀ­δύ­να­μος, ὁ ἐ­κλι­πὼν ἄ­φη­σεν ὀ­πί­σω του μί­αν ἀ­νά­μνη­σιν ἀ­γά­πης. Ὅ­λα τά ἄλ­λα θὰ γί­νουν τέ­φρα. Ἡ ἀ­γά­πη θὰ ἐ­πι­βι­ώ­σῃ μέ­σα ἀ­πὸ τό κά­θε τι, ἀ­φοῦ κα­τὰ τὸν Ἀ­πό­στο­λον «ἡ ἀ­γά­πη οὐ­δέ­πο­τε ἐκ­πί­πτει» (Α’ Κορ. ιγ’, 8). Ἡ πί­στις καὶ ἡ ἐλ­πὶς θὰ κα­ταρ­γη­θοῦν, ὅ­ταν ἡ πρώ­τη, ἡ πί­στις δη­λα­δή, θὰ ἀν­τι­κα­τα­στα­θῇ ὑ­πὸ τῆς «πρό­σω­πον πρὸς πρό­σω­πον» θε­ά­σε­ως, «βλέ­πο­μεν γὰρ ἄρ­τι δι­᾿ ἐ­σό­πτρου ἐν αἰ­νίγ­μα­τι, τό­τε δὲ (ὅ­ταν ἔλθῃ τὸ τέ­λει­ον) προ­σω­πον πρὸς πρό­σω­πον». (Α’ Κορ. ιγ, 12) καὶ ἡ δευ­τέ­ρα, ἡ ἐλ­πὶς δη­λα­δή, ὑ­πὸ τῆς με­το­χῆς. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν θά καταργηθῇ ποτέ! Καὶ τοῦ­το ἀ­πο­τε­λεῖ ἐλ­πί­δα με­γί­στην καὶ δι᾿ αὐ­τὸν ἀ­κό­μη, ὁ ὁ­ποῖ­ος πλημ­με­λῶς ἐρ­γά­σθηκε τὰ ἐν­το­λάς τοῦ Χρι­στοῦ.

Συ­νο­δεύ­ο­μεν ὅ­λους ὅ­σους μᾶς ἐ­πρό­λα­βαν εἰς τὸν κοι­νὸν δρό­μον πρὸς τὴν αἰ­ω­νι­ό­τη­τα μὲ ἀ­ναμ­μέ­να κε­ριὰ δι­ὰ νὰ δεί­ξω­μεν μέ τόν τρόπον αὐ­τὸν - κα­τὰ τὸν Ἱ­ε­ρὸν Χρυ­σό­στο­μον - ὅ­τι, ἀ­φοῦ ἀ­πε­λύ­θη­σαν «τοῦ σκο­τει­νοῦ βί­ου, πρός τὸ φῶς τὸ ἀ­λη­θι­νὸν ἐ­πο­ρεύ­θη­σαν». Δι­α­κη­ρύτ­το­μεν ὅ­μως ἐ­πὶ πλέ­ον, ἐ­νώ­πι­ον τοῦ προ­σώ­που τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ἐ­κό­μι­σεν φῶς εἰς τὸν κό­σμον τοῦ­τον. Δὲν ἔ­λαμ­ψεν ἁ­πλῶ­ς ὁ κε­κοι­μη­μέ­νος ἀ­δελ­φός μας μὲ ἕ­να δη­μι­ουρ­γι­κὸν φῶς, δὲν μᾶς ἐν­τυ­πω­σί­α­σεν μὲ τὴν ὀ­ξυ­δέρ­κει­άν του, μὲ τό κάλλος του, τὴν δύ­να­μίν του ἤ τό «τά­λαν­τόν» του μό­νον, ἀλ­λὰ ἐ­πέ­τρε­ψεν εἰς τὸ φῶς τοῦ Θε­οῦ νὰ λάμψῃ. Καὶ τοῦ­το θὰ πα­ρα­μείνῃ ἀ­θάνα­τον  ἐ­πὶ τῆς γῆς.

«Ὄν­τως φο­βε­ρώ­τα­τον τὸ τοῦ θα­νά­του μυ­στή­ρι­ον» ὅ­μως ἡ φω­νὴ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μᾶς μη­νύ­ει μὲ λό­γους πα­ρα­μυ­θη­τι­κούς: «Μα­κα­ρί­α ἡ ὁ­δός, ᾗ πο­ρεύ­ει σή­με­ρον, ὅ­τι ἡ­τοι­μά­σθη σοι τό­πος ἀ­να­παύ­σε­ως» καὶ «ζή­σε­ται ἡ ψυ­χή μου καὶ αἰ­νέ­σει σε Κύ­ρι­ε»!

«Ταῦ­τα τολ­μη­ρούς ποι­εῖ ἡ­μᾶς, ταῦ­τα ἡ­μᾶς, πτε­ροῖ, Χρι­στέ μου»! Καὶ πε­πει­σμέ­νοι ὅ­τι ὁ κλῆ­ρος τοῦ με­τα­πτω­τι­κοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι ὁ θά­να­τος ὁ­μο­λο­γοῦ­μεν ὅ­τι δι᾿ αὐ­τοῦ συ­ντε­λεῖ­ται ἡ με­τ­ά­βα­σις τῶν εὐ­σε­βῶν καὶ πι­στῶν εἰς τὴν αἰ­ω­νί­αν πό­λιν, τὴν αἰ­ώ­νι­ον καὶ ἀ­λη­θῆ ζω­ὴν˙ δι­ό­τι, κα­θὼς μᾶς δι­δά­σκει ὁ Ἀπ. Παῦ­λος «οὐκ ἔ­χο­μεν ὧ­δε μέ­νου­σαν πό­λιν, ἀλ­λὰ τὴν μέλ­λου­σαν ἐ­πι­ζη­τοῦ­μεν» (Ἑβρ. ιγ’, 14).

Με­τε­κά­λε­σεν, λοιπ­όν, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε πά­τερ καὶ δέ­σπο­τα, ὁ Κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του τὴν πο­λύ­κλαυ­στον μη­τέ­ρα Σας εἰς τὴν ἀ­λη­θῆ ζω­ὴν κα­τὰ τὸ Πάν­σο­φον θέ­λη­μά Του. Ἀ­πο­χαι­ρε­τί­ζο­μεν αὐ­τὴν με­τὰ σε­βα­σμοῦ ἅ­πας ὁ Ἱ­ε­ρὸς Κλῆ­ρος, αἱ Μο­να­στι­καὶ Ἀ­δελ­φό­τη­τες καὶ ὁ πι­στὸς Λα­ὸς τῆς λα­χού­σης Ὑ­μῖν Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως λέ­γον­τες: Ἄ­πελ­θε, ἀ­οίδι­μος, εἰς τοὺς οὐ­ρα­νούς, ἔν­θα θὰ ἀ­να­παυ­θῇς ἐν τῇ χώ­ρᾳ τῶν μα­κά­ρων, ὅ­που δρο­σε­ραὶ αὖ­ραι ἀ­εί­πο­τε πνέ­ου­σι. Ἐκ τῶν ἀ­γώ­νων σου ἠ­ξι­ώ­θης, ἐν τῷ βί­ῳ τού­τῳ, τοῦ κα­λοῦ ὀ­νό­μα­τος, εἴ­θε νὰ ἀ­ξι­ω­θῇς καὶ τοῦ Πα­ρα­δεί­σου! Σ᾿ εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν δι­ὰ τὸν καρ­πὸν τῶν σπλάγ­χνων σου, τὸν Σε­βα­σμι­ώ­τα­τον  Μη­τρο­πο­λί­την μας κ. Δι­ο­νύ­σι­ον!

Εἰς Ὑ­μᾶς Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε καὶ τοὺς λοι­ποὺς συγ­γε­νεῖς Σας εὐ­λα­βῶς κα­τα­θέ­το­μεν τὰ συλ­λυπη­τή­ρι­ά μας, εὐ­χό­με­νοι ὅ­πως ὁ Κύ­ρι­ος Σᾶς πα­ρη­γο­ρῇ καὶ Σᾶς πο­λυ­χρο­νί­ζῃ ἐν ὑ­γι­εί­ᾳ καὶ ἀκ­μῇ.

«Αἰ­ω­νί­α σου ἡ μνή­μη ἀ­ξι­ο­μα­κά­ρι­στος! Γαῖ­αν ἔ­χοις ἐ­λα­φράν»!